ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ

         Ε,ναι λοιπον.Το ομολογω.

       Η αυτοπεποιθηση δεν ηταν ποτε το δυνατο μου σημειο. . .

    Πασχω απο ελλειψη αυτοπεποιθησης απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. Παντα υπηρχε κατι που με εκανε να αισθανομαι περιεργα, κομπλεξικα, μειονεκτικα. .. Απο το ζουμπουρλο σωσιβιο γυρω απο την κοιλια, μεχρι το αριστερο μου φρυδι που σηκωνοταν πιο ψηλα απο το δεξι,οταν θυμωνα-ναι,ναι, δεν κανω πλακα. Απο την αδυναμια μου να λεω που και που κανενα οχι,μη τυχον και δυσαρεστηθει ποτε κανεις, μεχρι την εμμονη μου με την αποφυγη καβγαδων και δυσαρεστων καταστασεων με οποιοδηποτε κοστος-συνηθως, εννοειται, εις βαρος μου.... Πολυ εξυπνο, μπραβο. Και να πεις οτι εκτιμηθηκε κιολας...  χαχα, εδω γελανε.
     Διαπιστωνω ομως τωρα τελευταια τα εξης.
    Οσο περνανε τα χρονια και γινομαι πιο ωριμη και σοφη κουκουβαγια, καταληγω στο συμπερασμα οτι τεινω πλεον να... αδιαφορω.  Αντιλαμβανομαι, οτι η σπουδαιοτερη αιτια της ελλειψης αυτοπεποιθησης που παντα με διακατειχε, ειναι η σημασια και η βαρυτητα που δινω στη γνωμη των αλλων για μενα και τις επιλογες μου. Κι επειδη, τωρα που μεγαλωσα, εχω πολλες υποχρεωσεις και πολλα θεματα να διευθετησωω καθημερινα, δεν εχω πια τον χρονο και τη διαθεση να σχολουμαι με ΒΛΑΚΕΙΕΣ. Ε,ναι λοιπον, καιρος να γινω κι εγω λιγο... bitch.
      Και εξηγουμαι.
    Γιατι καθε φορα που κοιταζομαι στον καθρεφτη να πρεπει να βρισκω σφαλματα, ελλειψεις, ελαττωματα? Γιατι καθε φορα που ανοιγω το στομα μου θα πρεπει να διπλο και τριπλοσκεφτομαι τι θα πω, μη τυχον και παρεξηγηθω? Γιατι καθε ενεργεια και κουβεντα μου θα πρεπει να την περναω απο το κοσκινο? Για να εμαι αρεστη σε ολους? ΧΑΧΑ, εδω ξαναγελανε και πλυ μαλιστα.
      Και στην τελικη, πειτε μου, γιατι εχει τοση πολλη σημασια το αν καποιος με θεωρει χοντρη, ακομψη, ασχημομουρα, σαχλη και βαρετη? Αυτος τα μουτρα του στον καθρεφτη τα ειδε??? Για εμας θα ζουμε τελικα η για τους αλλους? Γιατι να πρεπει να με ενδιαφερει, αν καποιος με στραβοκοιταει,με θεωρει υποδεεστερη του, με κουτσομπολευει, με κατακρινει? Ποιος του ειπε οτι αυτος ειναι ο δικαστης με τον μεγενθυντικο φακο που θα με εξετασει εξωνυχιστικα και θα βγαλει καταδικαστικη αποφαση για τη χρησιμοτητα μου σε αυτον τον πλανητη? Εεε, ποιος???
       Οριστε. Θυμωσα και σηκωθηκε και το αριστερο φρυδι.

      Λοιπον, πολυ σκασιλα και φιλοσοφια δε θελει. 
       Σ'οποιον αρεσουμε. Δεν αξιζει τον κοπο να αποκτησουμε ψυχολογικα προβληματα, κομπλεξ, ανασφακειες και εσωστρεφειες, επειδη μερικοι μερικοι κακεντρεχεις, οποιοι κι αν ειναι, απο οποιον κυκλο μας κι αν προερχονται,  βαριουνται με την καθημερινοτητα τους και, οντας πολλες φορες οι ιδιοι φελλοι, προσπαθουν να ισοπεδωσουν  τους υπολοιπους η να γεμισουν την ανουσια ζωη τους κανοντας το πιο εικολο, κριτικη στις ζωες των αλλων . Αυτοι που πραγματικα μας αγαπουν ,δεν μας κανουν να αισθανομαστε ασχημα με τον εαυτο μας και τονωνουν την αυτοπεποιθηση μας, δεν την ρημαζουν. Και μονο η αποψη των ανθρωπων που εκτιμαμε που αγαπαμε και μας αγαπουν, θα πρεπει να εχει σημασια για εμας. Οι υπολοιποι ας πανε να κανουν κανενα σκωτσεζικο  ντους, κρυο-ζεστο, μπας και συνελθουνε. 
       Θα μπορουσε βεβαια να ισχυριστει κανεις, οτι ολα αυτα εννουνται και τα ξερουμε ολοι πολυ καλα, πες μας και τιποτα καινουριο.ΟΚ, αφου λοιπον τα ξερουμε ολοι, τοτε γιατι κανουμε  ακριβως τα αντιθετα και συνεχιζουμε να μην νιωθουμε σιγουροι για τον εαυτο μας, επηρρεασμενοι απο την κακη ενεργεια που μας περιβαλλει? Γιατι απλουστατα, ανθρωποι ειμαστε, ξεχνιομαστε και πρεπει που και που να μας τα θυμιζει καποιος!
      Αυτα. 
    Ουφ! Τα'πα και ξεθυμανα!


Διαβαστε κι αλλες φλυαριες...πςει γυναικειων απαιτησεων αυτη τη φορα...  εδω